Ένας ήχος διαπερνά το βιβλίο της Αντελάιντε Ιβάνοβα: ο ήχος του σφυριού. Είναι ένας ήχος ξερός και οξύς, πολλές φορές ενοχλητικός. Ήχος άλλοτε θρηνητικός, όπως αυτός μιας καμπάνας τη Μεγάλη Παρασκευή, άλλοτε επιθετικός, όπως αυτός μιας γροθιάς που βρίσκει στόχο, άλλοτε χειραφετικός, όπως ο χτύπος των πελμάτων στο οδόστρωμα κατά τη διάρκεια μιας φεμινιστικής διαδήλωσης. Άλλωστε, σύμφωνα με τη Βραζιλιάνα ποιήτρια το σφυρί είναι ταυτόχρονα εργαλείο άμυνας και επίθεσης.
 
Μια από τις πιο πολυσυζητημένες ποιητικές συλλογές των τελευταίων ετών, το Σφυρί είναι ένα βιβλίο για την κακοποίηση και τη σεξουαλική ελευθερία, τη γυναικεία σεξουαλικότητα και τη χειραφέτησή της, την καύλα και την έμφυλη βία σε έναν κόσμο όπου «το αηδόνι που κελαηδά/ είναι το αρσενικό αηδόνι». Mε γλώσσα που τσακίζει κόκαλα, η Ιβάνοβα μιλά για την κουλτούρα του βιασμού και την αυτοδιάθεση των σωμάτων, διατείνεται ότι το σφυρί «είναι ένα εξαιρετικό αντικείμενο/ που σε βοηθά να κοιμάσαι ήσυχη / και να καρφώνεις πρόκες».