Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος, αμετάκλητος, ανίκητος, απροσπέλαστος, αγέλαστος, απαράδεκτος, αδιανόητος. Θα ήθελα να μην ήταν. Θα ήθελα να πιστέψω πως υπάρχει ένα πλάνο ασυνέχειας του θανάτου που δεν κατανοώ, μόνο ορισμένες στιγμές αντιλαμβάνομαι κάποιο μέρος του. Ένα πλάνο που υφαίνεται κρυφά στα δωμάτια των ξενοδοχείων δευτερόλεπτα πριν ανοίξει η πόρτα από τον επισκέπτη. Κάτι σαν συνωμοσία.

Μια σκοτεινή ερωτική ιστορία με φόντο τη Βραζιλία. Ένας μοναχικός ταξιδιώτης σε ένα εσωτερικό ταξίδι περιήγησης σε εκείνα τα φωτεινά ή σκοτεινά μέρη που συνθέτουν το παζλ της ζωής του, όπως έγινε ή όπως τη θυμάται. Μια ζωή που στροβιλίζεται γύρω από αναμνήσεις και παραισθήσεις, πειρασμούς και αινιγματικές συνωμοσίες, ταινίες και μουσικές, φτηνά δωμάτια ξενοδοχείων και άγνωστες λεωφόρους. Σαν το αυλάκι που ακολουθεί η βελόνα του πικάπ – κάθε φορά που περνάει πάνω από ένα τραγούδι, ο δρόμος βαθαίνει όλο και περισσότερο...