Μόλις κατανοήσουμε την κεντρικότητα της κοινωνικής αναπαραγωγής στην καπιταλιστική κοινωνία, δεν μπορούμε πλέον να δούμε την τάξη με τον συνήθη τρόπο. Σε αντίθεση με τις πατροπαράδοτες αντιλήψεις, αυτό που κάνει την τάξη στην καπιταλιστική κοινωνία δεν είναι μόνο οι σχέσεις που εκμεταλλεύονται άμεσα την «εργασία», αλλά επίσης οι σχέσεις που την παράγουν και την ανανεώνουν. Ούτε η παγκόσμια εργατική τάξη αποτελείται αποκλειστικά από όσους και όσες δουλεύουν για μισθούς σε εργοστάσια ή ορυχεία. Εξίσου σημαντικές είναι εκείνες και εκείνοι που δουλεύουν στα χωράφια και στα σπίτια ιδιωτών· σε γραφεία, ξενοδοχεία και εστιατόρια· σε νοσοκομεία, βρεφονηπιακούς σταθμούς και σχολεία· οι επισφαλώς εργαζόμενες στον δημόσιο τομέα και στην κοινωνία των πολιτών, οι άνεργες και όσες δεν λαμβάνουν καμιά αμοιβή ως αντάλλαγμα για τη δουλειά τους. Η παγκόσμια εργατική τάξη κάθε άλλο παρά περιορίζεται στους λευκούς στρέιτ άντρες, όπως πάρα πολλοί εξακολουθούν να τη φαντάζονται· το μεγαλύτερο μέρος της απαρτίζεται από μετανάστες, φυλετικοποιημένους ανθρώπους, γυναίκες –τόσο σις όσο και τρανς– και ανθρώπους με διαφορετικές ικανότητες, που οι ανάγκες κι οι επιθυμίες όλων τους ακυρώνονται ή διαστρεβλώνονται από τον καπιταλισμό. Αυτό το πρίσμα επίσης επεκτείνει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε την ταξική πάλη. Το κρίσιμο σημείο για εμάς, και το κλειδί για την κατανόηση του παρόντος, είναι ότι η ταξική πάλη περιλαμβάνει τους αγώνες για την κοινωνική αναπαραγωγή.
 
Πώς θα είναι ο φεμινισμός του 21ου αιώνα; Το νέο κύμα μαχητικού φεμινισμού που ξεσπά σε κάθε γωνιά του πλανήτη απαντά στο ερώτημα διεκδικώντας την ανατροπή της έμφυλης καταπίεσης μέσα από τον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού· του συστήματος που συναρθρώνει την ταξική εκμετάλλευση με την έμφυλη βία, τον ρατσισμό και την αποικιακή βία, τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό, την περιβαλλοντική καταστροφή.
Είναι ένας φεμινισμός ευθέως ανταγωνιστικός προς τον φιλελεύθερο φεμινισμό, ο οποίος οραματίζεται ίσες ευκαιρίες στην κυριαρχία και στη διαχείριση της εκμετάλλευσης, επιχειρώντας να αποπολιτικοποιήσει τους αγώνες για την έμφυλη δικαιοσύνη και να θέσει τον φεμινισμό στις υπηρεσίες του κεφαλαίου.
Ο Φεμινισμός για το 99% συνιστά πράγματι ένα μανιφέστο, που διακηρύσσει τις αρχές και τους στρατηγικούς στόχους ενός φεμινισμού ο οποίος είναι λόγος και πράξη από και για την κοινωνική πλειονότητα· συνιστά ένα μαρξιστικό μανιφέστο, που πιάνει το νήμα της αναζήτησης μιας επαναστατικής ρήξης νοηματοδοτώντας εκ νέου την ταξική πάλη υπό το πρίσμα αντιθέσεων γύρω από ζητήματα που για χρόνια αποσιωπούνταν, όπως το φύλο, η σεξουαλικότητα, η αναπηρία, η οικολογία.