Τι κοινό μπορεί να υπάρχει ανάμεσα σε έναν δερβίση από το Ιράκ, έναν Κούρδο ποιητή, τον Adnan Menderes, έναν τσιγγάνο, μία τραγουδίστρια των καφέ αμάν της Αμερικής, μία οικογένεια Λιβανέζων, έναν Ρεθυμνιώτη ρολογά και έναν μικρασιάτη πρόσφυγα; Γιατί όλοι τραγουδούν το ίδιο τραγούδι; Και ποιο είναι αυτό; 
Ο Χαλεπιανός Μανές: το ταξίδι μιας μελωδίας που δεν γνωρίζει σύνορα ακολουθεί τις ιστορίες ενός μουσικού σκοπού που στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα ηχογραφείται στην Κρήτη, στην Αθήνα, στην Σμύρνη, στην Κωνσταντινούπολη, στην Βυρητό, στην Βαγδάτη, στην Αμερική. Τον συνοδεύουν στίχοι στα εβραϊκά, στα κουρδικά, στα τουρκικά, στα ελληνικά, στα αραβικά που άλλοτε μιλούν για έρωτα, άλλοτε για ξενιτιά. Άλλες φορές πάλι, μιλούν απευθείας στον Θεό ή λειτουργούν ως εργαλείο μνήμης για την ιστορία ενός λαού.
Σε κάθε μέρος όπου τον συναντάμε, θεωρείται κομμάτι της τοπικής μουσικής παράδοσης και οι εκδοχές για την προέλευσή του είναι τόσο πολλές, σχεδόν όσες και οι εκτελέσεις του.