Στις ΗΠΑ, το μέσο ενήλικο άτομο περνά καθημερινά δύο ώρες και 51 λεπτά στο τηλέφωνό του. Αυτό το χρονικό διάστημα είναι οκτώ λεπτά μεγαλύτερο από την ταινία Stalker του Αντρέι Ταρκόφσκι. Αντί να γκρινιάζουμε για τον χρόνο που μας κλέβει η μέση ψηφιακή συσκευή, θα έπρεπε ίσως να εξετάσουμε το είδος της εμπειρίας που βιώνουμε όταν χαζεύουμε και αλληλεπιδρούμε με αυτές τις μικροσκοπικές οθόνες και τις ψηφιακές πλατφόρμες. Δεν πρόκειται για εξάρτηση. Εφόσον το βίωμα που σκοπεύουμε να περιγράψουμε περιέχει στοιχεία εικόνας, ήχου, κίνησης, αλληλεπίδρασης και διάρκειας, το αντιμετωπίζουμε ως μια κινηματογραφική εμπειρία. Ο Ψηφιακός Ταρκόφσκι εφαρμόζει την «αργή» κινηματογραφική τέχνη του Ταρκόφσκι στη διάδρασή μας με το ψηφιακό και την οπτική πραγματικότητα της οθόνης και αποτελεί μια ποιητική εξερεύνηση του τρόπου με τον οποίο η ψυχαγωγία και η εμπειρία του χρόνου επαναπροσδιορίζονται στη εποχή της συνεχούς συνδεσιμότητας.